Wie wel eens een marathon heeft gelopen of langs de kant heeft staan aanmoedigen, weet dat 42 kilometer lopen zeer doet, soms heel erg zeer zelfs. Klaas herkent dit absoluut en hij heeft er mee leren dealen. ‘Vroeger gaf ik me wel eens over aan de pijn en ging ik wandelen. Maar pijn en ongemak zijn de sleutel tot de geheimen van de marathon; als je die leert accepteren alsof het om een regenbui gaat, voel je de pijn niet meer. Het lukt me soms de pijn te omarmen.’

Niet-lopers scheppen er vaak plezier in om op verjaardagen te benoemen hoe verslavend lopen is (wellicht om hun eigen bankhangen in een beter daglicht te zetten). Klaas was ooit verslaafd aan alles wat los en vast zat en God (terecht) verboden heeft, dus tja, hoe ziet hij dat? ‘Ik zie lopen niet als een verslaving. Mijn associatie is totaal anders: alle negativiteit en afbraak die bij verslaving horen, ervaar ik helemaal nooit bij lopen. Lopen hoort bij mijn leven en als ik ’s ochtends lekker heb getraind is het voor die dag ook wel klaar, hoor. Dan snak ik echt niet de hele dag naar méér. Ook die runner’s high is totaal anders dan high zijn van drugs; als ik fijn loop, ben ik juist écht aanwezig. Met drugs schakel je jezelf uit en vertroebel je je waarnemingen. Lopen verscherpt ze juist.’

Het wachten in het startvak, die minuten zo met zijn duizenden samengepakt tussen de hekken, gehuld in oude sweaters of vuilniszakken: Klaas noemt het de twilight zone. ‘Iedereen is zenuwachtig, maar weet precies wat hij moet doen: lopen.’ Hij houdt zich aan zijn raceplan, maar wijkt af als het onverwacht heel warm of juist koud is. Om de zeven kilometer neemt hij een gel en bij elke drankpost drinkt hij water. Hij rent, klokt, focust en doet gewoon zijn enorme best. ‘Ik kan niet op wilskracht een resultaat behalen dat er niet in zit, dus als de dag minder goed is dan gehoopt, accepteer ik dat en ren ik gewoon door.’ Nogmaals: Go, Klaas!